Zaimek wskazujący w języku niderlandzkim pełni podobną funkcję do tej, jaką znamy w języku polskim. Służy do wskazywania na osoby, przedmioty, zjawiska itp., znajdujące się zarówno w bliskiej, jak i dalszej odległości od mówiącego lub piszącego. W języku niderlandzkim zaimek wskazujący przyjmuje różne formy w zależności od rodzaju gramatycznego (męski, żeński, nijaki) oraz liczby (pojedynczej lub mnogiej) rzeczownika, do którego się odnosi.
Zaimki wskazujące w języku niderlandzkim to “deze” (ten, ta, to) dla przedmiotów bliskich oraz “die” (tamten, tamta, tamto) dla przedmiotów dalszych. Warto zauważyć, że “deze” używany jest dla rzeczowników bliskich mówiącemu, zarówno w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej, natomiast “die” odnosi się do przedmiotów postrzeganych jako dalsze. Dla rzeczowników nijakich w liczbie pojedynczej używany jest również zaimek “dit” (to) dla bliskich przedmiotów oraz “dat” (tamto) dla przedmiotów dalszych.
Opanowanie zaimków wskazujących jest kluczowe dla płynnego i precyzyjnego komunikowania się w języku niderlandzkim. Pozwala nie tylko na dokładne określenie przedmiotu rozmowy, ale również na budowanie złożonych struktur gramatycznych, takich jak zdania podrzędnie złożone, czy wyrażanie złożonych relacji przestrzennych i emocjonalnych wobec przedmiotów dyskursu. Język niderlandzki, podobnie jak wiele języków indoeuropejskich, oferuje bogactwo narzędzi lingwistycznych, umożliwiających precyzyjne i wyrafinowane wyrażanie myśli i intencji mówiącego.